28.10.11

Maïs

Naar mijn idee wat later dan anders, maar het is weer zover. Het maïs is eraf.
Een tip voor jongensmoeders die proper zijn ingesteld: ga nooit in de buurt van een maïsveld wonen! Want het is onvoorstelbaar welk een grote aantrekkingskracht versgeoogste maïsvelden uitoefenen op stoere boys. En het is algemeen bekend welk een magische aantrekkingskracht modder heeft op mijn meisje.
De oogst was allereerst een spektakel. De hakselaar met dubbele montering (jahaa, jongensmoeders raken met behulp van jongensvaders snel thuis in de stoere termen) raakte op een kwart van de oogst al vast in de drek. Twee trekkers die de boel los probeerden te trekken raakten vervolgens ook vast en de derde, grotere trekker werd opgetrommeld. Daarna werd er geoogst tot het donker werd. De volgende dag ging men verder, maar daar kregen heit en mem weinig van mee, want die gingen al vroeg op pad, om de kost te verdienen. Maar toen ik thuiskwam was het me meteen duidelijk. Bij de deur twee paar zwarte laarsjes. Van binnen en van buiten zwart. Het konijnenhok vol maïskolven. De bijkeuken vol modderige kleren... En daarbij een broek die zeker met de witte was mee zal moeten draaien.. Ja, de machines waren verdwenen en de akker was het domein van de maïsstropertjes. Omdat bijna de helft van de maïs is blijven staan, blijft de aantrekkingskracht op de stropertjes bestaan. Maar nee. Eén keer stropen is genoeg. Voor thuis dan.
Want vandaag wilde mijn grote vent naar zijn kameraad. En laat ik nu toevallig weten dat die naast een maïsveld woont...
Dus toen ik meneer daar door de deur schoof met een plastic tasje in zijn hand keek de andere (dubbele) jongensmoeder mij veelbetekenend aan. "Overall mee?" Ik knikte: "Maïs, hè." Met een zucht en een glimlach beaamde ze: "Ja, maïs."

20.10.11

Creabea junior

Ja, wat moet je op een regenachtige dag in de herfstvakantie... Veel, vandaag! Allereerst hebben we een echte herfstwandeling gemaakt. En wat prijs ik me dan gelukkig met ons plekje tussen de bossen. Vanwege de nattigheid was er in 'ons bos' (het Schwartzenberger bos grenst aan onze achtertuin) niet te wezen zonder lieslaarzen, maar bij Toutenburg was het heerlijk wandelen op de geasfalteerde paden. Eerst de geitjes, ganzen en kippetjes gevoerd, toen de verschillende paddestoelen opgezocht. Niet aankomen.... of toch even springen op een paar 'plofzwammen', want ja, dat konden we niet laten. De buien hebben we doorgebracht onder 'moeders paraplu' en al met al was het de moeite waard, en ons broodje tussen de middag was zwaar verdiend.

Toen klein mannetje 's middags zijn dutje deed ben ik verder gegeaan met mijn dappere poging het strijkgoed in deze week aan kant te krijgen. Inmiddels is de berg geslonken van formaat mount everest naar iets van een serieuze alp. Heel wat gedaan dus, maar ik kan er nog steeds niet overheen kijken. Vervolgens wilden de koters graag 'verven'. Nou ja, dat kon. Ze hebben zich heerlijk uitgeleefd op het canvas, het tafelzeil en de keukenkastjes, al gingen die laatste twee natuurlijk per ongeluk.
Ons prinsesje kan zich artisitiek altijd heerlijk uitleven, en dat deed ze ook nu. Ze maakte een poppetje met een hond, waar ze rode stippen op zette. 'De hûn hat pukkels. Wetterpukkels. Op syn kont!' Gegiechel alom, grote broer zag er de humor ook van in. Even later maakte ze de hond blauw. 'In blaue hûn,' vertelde ze al kleurend, 'mei reade wetterpukkels.''Nee,' corrigeerde grote broer, 'dan is it rode hond. Dat is in sykte, hè mem?'
Het kunstwerk werd vervolgens beschreven met lettertekens. 'Wêrom makkest do allegear letters?' vroeg grote broer. Prinses, duidelijk geïrriteerd: 'Dat binne gjin letters. Dêr stocht iets.' 'Wat stjit dêr dan?' was de logische vervolgvraag van broederlief. 'Dat wit ik toch net. Ik kin toch net lêze!'
Ik heb het kunstwerk bij dit verhaal maar even vastgelegd, want inmiddels is het onder verschillende lagen verf verborgen. En morgen komen daar weer nieuwe lijnen bij. Ik ben benieuwd naar het eindresultaat. Het verhaal dat prinses er bij heeft is heel helder: 'Dit is in plysje mei syn plysjehûn. Dy hat wetterpukkels. Dêrom gjit de plysje mei de hûn nei de dokter.'

18.10.11

Jeugd en stokjes

Uiteindelijk is de hoofdpijn in de frisse buitenlucht vlot afgezakt en werd het toch nog een aardige dag met het kroost. Eenmaal op de praatstoel hoorde ik ze over en weer de mooiste dingen uitwisselen. Met name prinsesje zit in een fase, waarbij ze graag nieuwe termen uitprobeert, hoewel niet altijd goed toegepast.Het volgende besprak ze met haar broer, toen het onderwerpvia 'papegaaien bij 'parkieten' was aangekomen. "Mar by parkieten kinne net famkes, want dan krije se jeugd." Voor het geval u denkt dat dit op een verhaal over bloemetjes en bijtjes uitdraait, geef ik u ook het vervolg mee: "Want op 'e tillevysje hie Piertje ek in parkyt, mar dat koe net want se hie jeugd." "Oh", reageert grote broer."Mar dat hjit allergisch. Dat is net jeugd, mar jeuk!"

Later vindt grote broer in een bak met speelgoed een poppetje dat door mijzelf (met veel hulp van handwerkjuf Elgersma) is gebreid. Hij wil het graag hebben. Ik geef aan dat hij er gerust mee mag spelen, maar dat het niet van hem is (wetende dat het onooglijke ding ook door zijn zuster begeerd wordt). Of ik dan niet een nieuwe voor hem wil breien. Lachend geef ik toe dat ik dat echt niet meer zou kunnen. "Mar dan begjinst toch gewoan. En dan dochst stokje foar stokje!"

Foutje!

Een druilerige herfstvakantie... Drie kinderen van 6, 4 en 1 die al te lang voor de tv gezeten hebben... Wat doe je dan? Je maakt een grote fout... Of wat... meerdere!
De eerste is het beginnen van deze blog. Hier ga ik weer kostbare tijd insteken. Tijd die een moeder van drie jonge kinderen met een baan in het onderwijs, een te groot huis met een te grote tuin niet heeft. Maar ja. Ergens moeten ik toch de boel op een rijtje zetten. Want mijn hoofd loopt over! En de rest wil ik nu eenmaal voor geen goud kwijt!
Tweede grote fout van vandaag: als pedagogisch verantwoorde moeder meegaan in de initiatieven van mijn kroost.. Toen mijn kleinste mannetje enthousiast op zijn speelgoedpianootje aan de slag ging dach ik een nieuwe impuls te brengen in de vorm van de vuilniszak vol muziekinstrumenten die op zolder lag opgeborgen. Errug leuk, ja. Precies vijf minuten was het leuk.
En nu? Prinsesje heeft een bult op haar hoofd, klein mannetje heeft allang iets anders gevonden om zich mee te vermaken en groot mannetje heeft een humeur om op te schieten. En mem? Die heeft hoofdpijn... heel veel hoofdpijn...

Gelukkig gloort er hoop. De lucht klaart op en het is bijna tijd voor klein mannetjes middagslaapje! Naar buiten grut! En laat mem eens lekker typen.