21.12.11

Kraamcadeautjes

Ik mocht weer eens voor mijn eigen zussie aan de slag. Ze schijnt in een hele vruchtbare omgeving te werken. Dat is trouwens ook goed aan haar te zien....



In elk geval een lakentje bij een heel inspirerend kaartje maken. Dat is  geen straf!

18.12.11

Snot..


Weinig nieuws, weinig zin, weinig energie... mijn ribben doen zeer van het hoesten en m'n hoofd staat onder spanning van de gruwelijke substansies die zich in alle holtes ophopen. Maar ja, life goes on..
De kiddo's lijkt het weinig te deren, alleen van de jongste kan ik extra kusjes verwachten. De oudste twee zijn toch voornamelijk met zichzelf bezig.
Tip van de orthopedagoog bij de oudste was: thuis vooral lekker spelen, niet te veel laten piekeren.. Nu het buitenspelen niet meer dagelijks tot de mogelijkheden behoort, proberen we andere 'verstand-op-nul-dingen' te zoeken. Wat mezelf betreft: ik vind het heerlijk om met mn handen bezig te zijn en 'iets' te maken. Op het moment ben ik haakverslaafd, en vooral de Granny squares zijn leuk om te doen! In het verlengde van mijn eigen haakkunst en de rustige uitwerking die het heeft op de oudste, wanneer ik zit te handwerken, leerde ik hem de kunst van het vingerhaken. Geslaagd! Hij is er al een poos mee onder de pannen geweest, razend trots op z'n steeds langer wordende sliert. En gister moest zijn werkstuk mee naar bed, zodat hij direct na het ontwaken kon... haken!
Hmmm... Onverwachte wending voor een stoere skelter- lego- boy. Misschien kan ik 'm ook leren breien?

12.12.11

meissie...

Eerder schreef ik al eens over mijn bijzondere kerel (hier). Ook na de gesprekken zijn we nog niet veel verder. Er zijn wat aanpassingen gedaan op school, maar meneer is op het moment bijzonder druk. Duikt overal bovenop, prikkelt anderen om maar op hem in te gaan en krijgt dan ook geregeld de wind van voren. Als ik 's avonds bij hem kom vind ik hem soms tandenknarsend en woelend, of helemaal overdwars in bed.
Ons prinsesje loopt ook allesbehalve soepel. Haar willetje is slechts met grote moeite te buigen, en alleen als ik het verzoek herhaal, er een consequentie aan koppel en tot drie tel, zou mevrouw misschien een poging willen ondernemen te luisteren. En dat is zoooo vermoeiend... Niet alleen voor ons, haar leeggezogen ouders, maar ook voor haarzelf. En dat is pijnlijk om te zien. Hoe ze néé, néé, néé blijft gillen, wanneer de dingen niet gaan zoals zij ze heeft bedacht. En dat ze dat een half uur voldhoudt om dan snikkend in de armen van heittie te vallen, met wie ze het allerliefst van de wereld weer vriendjes wil worden. Maar dan wel zónder dat ze hoeft de doen wat hij zegt...
Ook op school is er over gesproken, en ook de leerkacht heeft haar zorgen. Ze gaf in het laatste gesprek ook aan dat het prinsesje niet lijkt te deren, dat ze andere kinderen pijn doet. Dat moet uiterlijke schijn zijn, toch?
Het kan bijna niet anders dat ze het wel voelt, want als er íemand hier in huis gevoelig is voor stemmingen, is het mijn Miesje Mooi. Om dat te illustreren:
Ik moest collecte lopen en belde bij de buurvrouw aan. Het duurde even voor ze met warrige haren en zonder haar bril verscheen. Ik vroeg nog voorzichtig of ze even een 'knipperke' (dutje) had gedaan. Daarop deed ze het hele verhaal. Ze was ziek, flink ziek. Het hele relaas en de bijbehorende medicatie kwamen eruit. Mijn meissie stond naast me, en al zullen woorden als nierbekkenontsteking en antibiotica haar weinig zeggen, ze aarzelde niet, stapte de stoep op en sloeg beide armpjes om de buurvrouw heen....
En dat is ook mijn prinsesje. Laat me dat toch niet vergeten...

1.12.11

trouwen

Ze zijn heerlijk, die naar-bed-naar-bed-rituelen. Broodnodig ook, bij mijn structuurgevoelige schatjes. Het allerfijnst vind ik het voorlezen. Als juf al mijn favoriete bezigheid. Daarom hebben we dus ook een schandalige hoeveelheid kinderboeken. Ze staan bij mijn oudste in de kast, en hij noemt dat, min of meer terecht, zijn bibliotheek. Desondanks komen er nog steeds nieuwe boeken ons huis binnen. Via de schoen, de oppas, de kinderboekenweek, maar vooral tijdelijk: via de bibliobus. Mijn oudste kinders hebben een gratis abonnement en mogen via school in de bus boekjes uitzoeken. En dat doen ze graag. Omdat ik er zelf niet bij ben is het voor mij ook altijd verrassend waar ze mee thuiskomen. Meestal erg leuk, maar soms ook wat 'precaire' onderwerpen. En bij het voorlezen 'a prima vista' soms even slikken of improviseren.
Nu moet ik even toelichten dat mijn oudste twee nogal piekeraars zijn. Om een voorbeeld te geven: De oudste wees juf er onlangs fijntjes op dat de opstelplaats bij de brandoefening niet compleet veilig was, vanwege de bomen die vlam konden vatten bij een uitslaande brand. En hij vond dat groep 1/2 het niet kon maken om niet mee te oefenen, want dan zouden ze niet weten wat te doen bij brand. En toen de buurvrouw zich een paar keer beklaagde over haar zere knie is ze er maar even naar toe gegaan om bezorgd te informeren of ze niet doodging.
Enfin, to the point: vandaag kwamen we toe aan het boek 'Dag, papa' van Nicoline van Heijningen, met heerlijke illustraties van Annet Schaap. Een boek dat inderdaad over een scheiding gaat. Ik twijfelde, omdat prinses met haar piekerdrang met dit thema aan de haal zou kunnen gaan bij de eerste de beste onenigheid tussen heit en mem.
In het boek wordt heel expliciet de dag beschreven dat papa weggaat. Niet op reis, maar weg-weg. Zo simpel, maar zo realistisch, dat de pijn voelbaar was en de tranen achter mn ogen stonden. Prinses pikte dit onmiddelijk op en vroeg hoorbaar bewogen of die papa echt weg ging. En vond dat heel zielig voor de jongetjes, want dan hadden ze alleen maar een mama. Maar het oudste jongetje in het boek neemt zijn verantwoordelijkheid al de nieuw'e man in huis, en vraagt zijn moeder ten huwelijk. Ten slotte trouwen ze met z'n drietjes, met hoge hoed, vitrage, handschoenen en ringen van vuilniszakbinders. Gelukkig maakt dit trouwen meer indruk op prinses. En als het boek uit is praten we nog even door. Of mem ook zo'n sluier had, toen ze trouwde, en dat beppe ook een mooie jurk had, toen ze trouwde. En of ze een mooie paarse jurk van me zou krijgen als ze ging trouwen. Ik beloofde plechtig dat ze een hele mooie jurk van me zou krijgen als ze zou trouwen. Desnoods zou ik er één voor haar maken. "Ja", zei ze. "Als ze geen mooie hebben. Of als ze op zijn." Het moest dus wel een mooie zijn met allemaal bloemen. Met een geel rondje in het midden, en daaromheen boogjes, met rose. En stroopwafels.
Morgen gaat ze tekenen voor me hoe ze eruit wil zien. Met haar haren mooi enzo. En met die hele bijzondere jurk. Ik ben benieuwd...