12.12.11

meissie...

Eerder schreef ik al eens over mijn bijzondere kerel (hier). Ook na de gesprekken zijn we nog niet veel verder. Er zijn wat aanpassingen gedaan op school, maar meneer is op het moment bijzonder druk. Duikt overal bovenop, prikkelt anderen om maar op hem in te gaan en krijgt dan ook geregeld de wind van voren. Als ik 's avonds bij hem kom vind ik hem soms tandenknarsend en woelend, of helemaal overdwars in bed.
Ons prinsesje loopt ook allesbehalve soepel. Haar willetje is slechts met grote moeite te buigen, en alleen als ik het verzoek herhaal, er een consequentie aan koppel en tot drie tel, zou mevrouw misschien een poging willen ondernemen te luisteren. En dat is zoooo vermoeiend... Niet alleen voor ons, haar leeggezogen ouders, maar ook voor haarzelf. En dat is pijnlijk om te zien. Hoe ze néé, néé, néé blijft gillen, wanneer de dingen niet gaan zoals zij ze heeft bedacht. En dat ze dat een half uur voldhoudt om dan snikkend in de armen van heittie te vallen, met wie ze het allerliefst van de wereld weer vriendjes wil worden. Maar dan wel zónder dat ze hoeft de doen wat hij zegt...
Ook op school is er over gesproken, en ook de leerkacht heeft haar zorgen. Ze gaf in het laatste gesprek ook aan dat het prinsesje niet lijkt te deren, dat ze andere kinderen pijn doet. Dat moet uiterlijke schijn zijn, toch?
Het kan bijna niet anders dat ze het wel voelt, want als er íemand hier in huis gevoelig is voor stemmingen, is het mijn Miesje Mooi. Om dat te illustreren:
Ik moest collecte lopen en belde bij de buurvrouw aan. Het duurde even voor ze met warrige haren en zonder haar bril verscheen. Ik vroeg nog voorzichtig of ze even een 'knipperke' (dutje) had gedaan. Daarop deed ze het hele verhaal. Ze was ziek, flink ziek. Het hele relaas en de bijbehorende medicatie kwamen eruit. Mijn meissie stond naast me, en al zullen woorden als nierbekkenontsteking en antibiotica haar weinig zeggen, ze aarzelde niet, stapte de stoep op en sloeg beide armpjes om de buurvrouw heen....
En dat is ook mijn prinsesje. Laat me dat toch niet vergeten...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Leuk dat je mijn blog leest! Ik vind het fijn om wat van je te horen.