Zo moeder zo zoon...

Ik had het mijn zoon beloofd. We gingen samen iets maken voor zijn juf, die een baby had gekregen. Maar eerst moest ik mijn eigen opdracht afmaken. Zoals vaker, werd ik verliefd op mijn eigen werkstukje. Wat een snóezig robotje kwam eruit de flock, de stof en de naaimachine gerold. (De knopjes moesten een keer opnieuw, die waren zo klein dat ze keer op keer kwijtraakten...)

 Hij viel ook bij mijn kerel in de smaak,want toen ik vroeg om zelf een ontwerp aan te leveren voor het kadootje voor de baby van juf, kwam hij met het volgende op de proppen:

En daar makten we samen dan de volgende applicatie/ flock/ schildering van:

Dus.. Zo moeder zo zoon!